www.odkrywaniehistorii.fora.pl

Piotr-246 · Gość

Appian z Aleksandrii

Appian z Aleksandrii łac. Appianus Alexandrinus, (ur. ok. 95, zm. ok. 180) – grecki historyk. (Wikipedia)

Appian pisał, że Pannon był synem Autariusa:

"Autario ipsi, Pannonium, vel Peonum potius,& Scordiscum filios suisse aiunt"
("Appiani Alexandrini Sophistae, de Civilibus Romanoru[m] bellis historiarum.", wydanie rok 1538)

Na str.. 168 tego oryginału zaczyna się rozdział o Illyrii

Piotr-246 · Gość

Tłumaczenie angielskie tej strony na stronie livius . org:

[1] The Greeks call those people Illyrians who occupy the region beyond Macedonia and Thrace from Chaonia and Thesprotia to the river Danube. This is the length of the country. Its breadth is from Macedonia and the mountains of Thrace to Pannonia and the Adriatic and the foothills of the Alps. Its breadth is five days' journey and its length thirty - so the Greek writers say. The Romans measured the country and found its length to be upward of 1,000 kilometers and its width about 220.

[2] They say that the country received its name from Illyrius, the son of Polyphemus; for the cyclops Polyphemus and his wife, Galatea, had three sons, Celtus, Illyrius, and Galas, all of whom migrated from Sicily; and the nations called Celts, Illyrians, and Galatians took their origin from them. Among the many myths prevailing among many peoples this seems to me the most plausible.

Illyrius had six sons, Encheleus, Autarieus, Dardanus, Maedus, Taulas, and Perrhaebus, also daughters, Partho, Daortho, Dassaro, and others, from whom sprang the Taulantii, the Perrhaebi, the Enchelees, the Autarienses, the Dardani, the Partheni, the Dassaretii, and the Darsii. Autarieus had a son Pannonius, or Paeon, and the latter had sons, Scordiscus and Triballus, from whom nations bearing similar names were derived. But I will leave these matters to antiquarians.

[3] The Illyrian tribes are many, as is natural in so extensive a country; and celebrated even now are the names of the Scordisci and the Triballi, who inhabited a wide region and destroyed each other by wars to such a degree that the remnant of the Triballi took refuge with the Getae on the other side of the Danube, and, though flourishing until the time of Philip and Alexander,note is now extinct and its name scarcely known in the regions once inhabited by it.

The Scordisci, having been reduced to extreme weakness in the same way, and having suffered much at a later period in war with the Romans, took refuge in the islands of the same river. In the course of time some of them returned and settled on the confines of Pannonia, and thus it happens that a tribe of the Scordisci still remains in Pannonia. In like manner the Ardiaei, who were distinguished for their maritime power, were finally destroyed by the Autarienses, whose land forces were stronger, but whom they had often defeated.

The Liburni, another Illyrian tribe, were next to the Ardiaei as a nautical people. These committed piracy in the Adriatic Sea and islands with their light, fast-sailing pinnaces, from which circumstance the Romans to this day call their own light, swift biremes liburnicas.

[4] The Autarienses were overtaken with destruction by the vengeance of Apollo.note Having joined Molostimus and the Celtic people called Cimbri in an expedition against the temple of Delphi, the greater part of them were destroyed by storm, hurricane, and lightning just before the sacrilege was committed.note

Upon those who returned home there came a countless number of frogs, which filled the streams and polluted the water. The noxious vapors rising from the ground caused a plague among the Illyrians which was especially fatal to the Autarienses. At last they fled from their homes, and as the plague still clung to them (and for fear of it nobody would receive them), they came, after a journey of twenty-three days, to a marshy and uninhabited district of the Getae, where they settled near the Bastarnae.

The god visited the Celts with an earthquake and overthrew their cities, and did not abate the calamity until these also fled from their abodes and made an incursion into Illyria among their fellow culprits, who had been weakened by the plague. While robbing the Illyrians they caught the plague and again took to flight and plundered their way to the Pyrenees.

When they were returning to the east the Romans, mindful of their former encounters with the Celts, and fearful lest they should cross the Alps and invade Italy, sent against them both consuls, who were annihilated with the whole army.note This calamity to the Romans brought great dread of the Celts upon all Italy until Gaius Marius, who had lately triumphed over the Numidians and Mauritanians, was chosen commander and defeated the Cimbri repeatedly with great slaughter, as I have related in my Gallic History. Being reduced to extreme weakness, and for that reason excluded from every land, they returned home, inflicting and suffering many injuries on the way.

[5] Such was the punishment which the god visited upon the Illyrians and the Celts for their impiety. But they did not desist from temple robbing, for again, in conjunction with the Celts, certain Illyrian tribes, especially the Scordisci, the Maedi, and the Dardani again invaded Macedonia and Greece together, and plundered many temples, including that of Delphi, but losing many men this time also.note

The Romans, thirty-two years after their first encounter with the Celts, having fought with them at intervals since that time, now, under the leadership of Lucius Scipio, made war against the Illyrians, on account of this temple robbery, as the Romans now held sway over the Greeks and the Macedonians.note

It is said that the neighboring tribes, remembering the calamity that befell all the Illyrians on account of the crime of the Autarienses, would not give aid to the temple robbers, but abandoned them to Scipio, who destroyed the greater part of the Scordisci, the remainder fleeing to the Danube and settling in the islands of that river.

He made peace with the Maedi and Dardani, accepting from them part of the gold belonging to the temple. One of the Roman writers says that this was the chief cause of the numerous civil wars of the Romans after Lucius Scipio's time till the establishment of the empire. So much by way of preface concerning the peoples whom the Greeks called Illyrians.

Piotr-246 · Gość

Google Translate:

[1] Grecy nazywają tych ludzi Ilirami, którzy zamieszkują region poza Macedonią i Tracją od Chaonii i Tesprotii do rzeki Dunaj. To jest długość kraju. Jego szerokość rozciąga się od Macedonii i gór Tracji po Panonię i Adriatyk i podnóże Alp. Jego szerokość wynosi pięć dni podróży, a długość trzydzieści – tak mówią greccy pisarze. Rzymianie zmierzyli ten kraj i odkryli, że jego długość przekracza 1000 kilometrów, a szerokość około 220.

[2] Mówią, że nazwa kraju wzięła się od Iliriusza, syna Polifema; albowiem cyklop Polifem i jego żona Galatea mieli trzech synów: Celtusa, Iliriusza i Galasa, wszyscy oni wyemigrowali z Sycylii; od nich wywodzą się narody zwane Celtami, Ilirami i Galacjanami. Spośród wielu mitów panujących wśród wielu narodów ten wydaje mi się najbardziej prawdopodobny.

Illyrius miał sześciu synów, Encheleusa, Autarieusa, Dardanusa, Maedusa, Taulasa i Perrhaebusa, a także córki: Partho, Daortho, Dassaro i innych, z których wywodzili się Taulantii, Perrhaebi, Enchelees, Autarienses, Dardani, Partheni , Dassaretii i Darsii. Autarieus miał syna Pannoniusa, czyli Paeona, a ten miał synów, Scordiscusa i Triballusa, od których wywodzą się narody noszące podobne imiona. Ale te sprawy pozostawię antykwariuszom.

[3] Plemiona iliryjskie są liczne, co jest rzeczą naturalną w tak rozległym kraju; i nawet teraz sławne są imiona Scordisci i Triballi, którzy zamieszkiwali rozległy region i niszczyli się wzajemnie wojnami do tego stopnia, że resztka Triballi schroniła się u Getów po drugiej stronie Dunaju, i choć kwitła aż do czasów Filipa i Aleksandra, nuta wymarła, a jej nazwa jest prawie nieznana w niegdyś zamieszkałych przez nią regionach.

Skordiscy, w ten sam sposób doprowadzeni do skrajnej słabości i po wielu cierpieniach w późniejszym okresie wojny z Rzymianami, schronili się na wyspach tej samej rzeki. Z biegiem czasu część z nich wróciła i osiedliła się w granicach Panonii, tak się składa, że plemię Skordisków nadal pozostaje w Panonii. W podobny sposób Ardiaei, którzy wyróżniali się swą potęgą morską, zostali ostatecznie zniszczeni przez Autarienses, których siły lądowe były silniejsze, ale których często pokonywali.

Liburni, kolejne plemię iliryjskie, obok Ardiajów stanowili lud żeglarski. Dopuścili się oni piractwa na Morzu Adriatyckim i na wyspach za pomocą swoich lekkich, szybko żeglujących szalup, od których to okoliczności Rzymianie do dziś nazywają swoje własne lekkie, szybkie biremy liburnicas.

[4] Autarienses zostali ogarnięci zniszczeniem przez zemstę Apolla. Przyłączyli się do Molostimusa i ludu celtyckiego zwanego Cimbri w wyprawie przeciwko świątyni w Delfach, większa ich część została zniszczona przez burzę, huragan i błyskawicę tuż przed popełnione zostało świętokradztwo.Uwaga

Na tych, którzy powrócili do domu, przyszła niezliczona liczba żab, które wypełniły strumienie i zanieczyściły wodę. Szkodliwe opary unoszące się z ziemi spowodowały zarazę wśród Ilirów, która była szczególnie śmiertelna dla Autariensów. W końcu uciekli ze swoich domów, a ponieważ plaga wciąż ich nękała (i ze strachu przed nią nikt ich nie przyjął), po dwudziestu trzech dniach podróży przybyli do bagnistego i niezamieszkanego rejonu Getów, gdzie osiedlili się w pobliżu Bastarn.

Bóg nawiedził Celtów trzęsieniem ziemi i obalił ich miasta, i nie złagodził nieszczęścia, dopóki oni również nie uciekli ze swoich siedzib i nie dokonali najazdu do Ilirii wśród swoich współwinnych, osłabionych zarazą. Rabując Ilirów, złapali zarazę i ponownie uciekli i splądrowali drogę do Pirenejów.

Kiedy wracali na wschód, Rzymianie, pamiętając o swoich dawnych spotkaniach z Celtami i obawiając się, aby nie przekroczyli Alp i nie najechali Italii, wysłali przeciwko nim obu konsulów, którzy zostali unicestwieni wraz z całą armią. Rzymianie sprowadzili na całą Italię wielki strach przed Celtami, dopóki Gajusz Mariusz, który niedawno zatriumfował nad Numidyjczykami i Mauretańczykami, został wybrany na dowódcę i wielokrotnie pokonał Cymbrów, dokonując wielkich rzezi, jak opisałem w mojej Historii galijskiej. Doprowadzeni do skrajnej słabości i z tego powodu wykluczeni ze wszystkich krajów, wrócili do domu, zadając i doznając po drodze wielu obrażeń.

[5] Taka była kara, jaką bóg skazał Ilirów i Celtów za ich bezbożność. Nie zaprzestali jednak rabowania świątyń, gdyż ponownie wspólnie z Celtami niektóre plemiona iliryjskie, zwłaszcza Skordisci, Maedi i Dardani, ponownie najechały razem Macedonię i Grecję i splądrowały wiele świątyń, łącznie ze świątynią w Delfach, ale tym razem również straciłem wielu mężczyzn. Uwaga

Rzymianie, trzydzieści dwa lata po swoim pierwszym spotkaniu z Celtami, walcząc z nimi od tego czasu z przerwami, teraz pod wodzą Lucjusza Scypiona rozpoczęli wojnę z Ilirami z powodu tego napadu na świątynię, jak Rzymianie teraz sprawował władzę nad Grekami i Macedończykami

Mówi się, że sąsiednie plemiona, pamiętając o nieszczęściu, jakie spadło na wszystkich Ilirów z powodu zbrodni Autariensów, nie udzieliły pomocy rabusiom świątynnym, lecz pozostawiły ich Scypionowi, który zniszczył większą część Skordisków, pozostali uciekli do Dunaju i osiedlili się na wyspach tej rzeki.

Zawarł pokój z Maedi i Dardani, przyjmując od nich część złota należącego do świątyni. Jeden z pisarzy rzymskich podaje, że było to główną przyczyną licznych wojen domowych Rzymian od czasów Lucjusza Scypiona aż do powstania imperium. Tyle w przedmowie o ludach, które Grecy nazywali Ilirami.