www.odkrywaniehistorii.fora.pl

Piotr-246 · Gość

Józef Aleksander Jabłonowski

Trafiłem na tego autora gdyż podał jedną z wersji imienia krola Kraka jako Carocus. Ta wersja najbardziej nawiązuje do imienia Car i nazwy Carodom.

"Wandalis autem Rex erat Carocus, (Crocus aliis multis, vel Croco) fiue Gerich, atrox Tyrannus, qui hanc gentem traduxit per Sveuos, Saxones Mifhicos, Thuringicos et Haffos, vfque ad Rhenum, ibique Moguntiam , Spiriam, Treuiros, Metium, Amianum, Tornacum et Gandauum devaftauit. His Vandalis vero fiue Vendis multi fe adiun,xerant Thuringorum Cattorumque. Tandem Rex Carocus (Cracus) anno 410 (Riuandro 412) in traétu Arelatenfi a Romanis fuit captus et occifus quem iam fupra diximus inter Deos hinc relatum."
("Acta societatis Iablonovianae de Henetis, Vandalis de Lacv Mvsiano Chvnis cvnis Slavanis", Józef Aleksander Jabłonowski)

Google Translate:

„Królem Wandalów był Karokus (przez wielu Crocus, lub Croco) lub Gerich, okrutny tyran, który poprowadził ten naród przez Swebów, Sasów, Mythic, Turyngów i Hafsów, a nawet do Renu, gdzie spustoszył Moguncję, Spirię, Treuerów, Metium, Amianum, Tournacum i Gandawę. Wielu mieszkańców Turyngii i Kattorii dołączyło do tych Wandalów i Wendów. W końcu król Karokus (Cracus) został schwytany i zabity przez Rzymian w roku 410 (Riuandro 412) podczas przechodzenia przez Arelaten, o którym już powiedzieliśmy, że został stamtąd przyprowadzony z powrotem pośród bogów”.
("Acta societatis Iablonovianae de Henetis, Vandalis de Lacv Mvsiano Chvnis cvnis Slavanis", Józef Aleksander Jabłonowski)

tagi: Carocus, Krak

Piotr-246 · Gość

Szukając prac tego autora zorientowałem się, że pisze o Nakorszu Warmiszu, podając wersję jego imienia w ten sposób:

Nacorsus Warmisius

Ten zapis imienia występuje w:

Iosephi Alexandri de Vindis Prvssiis [...] Iablonowski [...] Lechi et Czechi adversvs scriptor. recentissimvm vindiciae, pars I et II
Jabłonowski, Józef Aleksander
str 8

Całe zdanie z tej książki:
(wydanej w 1771)

Deinde latent in angulis quamplurima Chronica Polonica, nondum lecta, ac ne critice descipta quidem: veluti Nacorsus Warmisius, atque multi alii manuscipti codices, quos in coenobio Czenstochouiano superesse testatur Ianozkius.

Translate Google:

Poza tym, po kątach ukryte są liczne, dotychczas nieprzeczytane i nawet nieopisane krytycznie polskie kroniki: jak choćby „Nacorsus Warmisius” i wiele innych rękopisów, o których Janoszkius twierdzi, że przetrwały w klasztorze w Częstochowie.

Ianozkius znaczy Janocki, prefekt, kierownik biblioteki Załuskich:

JANOCKI Jan Daniel, (ZAŁUSKI Józef Andrzej), Litterarum ...
Litterarum in Polonia instauratores. Recenset Ioannes Daniel Ianozkius.

Piotr-246 · Gość

Dodałem jedno zdanie więcej:

Deinde latent in angulis quamplurima Chronica Polonica, nondum lecta, ac ne critice descipta quidem: veluti Nacorsus Warmisius, atque multi alii manuscipti codices, quos in coenobio Czenstochouiano superesse testatur Ianozkius. Hos omnes qui excusserit, ille demun pronutiabit, fit ne Lechi memoria Boguphalo antiquior, nec ne?

Google Translate:

Poza tym, po kątach ukryte są liczne, dotychczas nieprzeczytane i nawet nieopisane krytycznie polskie kroniki: jak choćby „Nacorsus Warmisius” i wiele innych rękopisów, o których Janoszkius twierdzi, że przetrwały w klasztorze w Częstochowie. Ktokolwiek to wszystko otrząśnie, ów demon powie: Czyż pamięć Lechiego nie jest starsza od pamięci Boguphala, czy też nie?

Piotr-246 · Gość

O samym autorze słów kilka:

"Józef‎ ‎Aleksander‎ ‎Jabłonowski‎ ‎urodził‎ ‎się‎ ‎w‎ ‎r.‎ ‎1711, w‎ ‎Tychomlu,‎ ‎ulubionej‎ ‎rezydencyi‎ ‎swego‎ ‎ojca‎ ‎w‎ ‎kluczu Lachowieckim;‎ ‎wychowany‎ ‎był‎ ‎przez‎ ‎rodziców,‎ ‎a‎ ‎później we‎ ‎Lwowie‎ ‎przez‎ ‎Jezuitów,‎ ‎w‎ ‎poczuciu‎ ‎wielkości‎ ‎swego rodu‎ ‎i‎ ‎swych‎ ‎koligacyj‎ ‎tak‎ ‎z‎ ‎całą‎ ‎magnateryą‎ ‎polską,‎ ‎jak też‎ ‎z‎ ‎domami‎ ‎królewskimi‎ ‎Sobieskich‎ ‎i‎ ‎Leszczyńskich."

"Wcześnie‎ ‎zdradzać‎ ‎zaczął‎ ‎wielkie‎ ‎zamiłowanie‎ ‎do‎ ‎heraldyki,‎ ‎która‎ ‎powinna‎ ‎była‎ ‎wykazać,‎ ‎oprócz‎ ‎wielkości,‎ ‎także starożytność‎ ‎rodu‎ ‎Jabłonowskich.‎"

"W‎ ‎czasie‎ ‎bezkrólewia‎ ‎po‎ ‎śmierci‎ ‎Augusta‎ ‎II,‎ ‎młody Józef‎ ‎Aleksander‎ ‎Jabłonowski‎ ‎z‎ ‎resztą‎ ‎swej‎ ‎rodziny,‎ ‎należał‎ ‎do‎ ‎stronników‎ ‎swego‎ ‎krewnego‎ ‎Stanisława‎ ‎Leszczyńskiego‎ ‎i‎ ‎przebywał‎ ‎z‎ ‎nim‎ ‎czas‎ ‎dłuższy‎ ‎w‎ ‎Gdańsku‎ ‎-‎ ‎tu‎ ‎poznał‎ ‎się‎ ‎z‎ ‎dwoma‎ ‎ludźmi,‎ ‎również‎ ‎zamiłowanymi‎ ‎w‎ ‎książkach:‎ ‎Stanisławem‎ ‎Konarskim‎ ‎i‎ ‎Józefem‎ ‎Andrzejem‎ ‎Załuskim,‎ ‎późniejszym‎ ‎biskupem‎ ‎kijowskim."

"Ale‎ ‎nietylko‎ ‎sam‎ ‎Józef‎ ‎Aleksander‎ ‎Jabłonowski‎ ‎uwierzył‎ ‎w‎ ‎swoją‎ ‎wielkość;‎ ‎sugestyonował‎ ‎też‎ ‎powoli‎ ‎otoczenie, tak,‎ ‎że‎ ‎przedstawiciele‎ ‎największych‎ ‎rodów‎ ‎polskich,‎ ‎Sapiehowie,‎ ‎Radziwiłłowie,‎ ‎hetman‎ ‎Branicki,‎ ‎zaczęli‎ ‎się‎ ‎przyzwyczajać‎ ‎do‎ ‎jego‎ ‎wielkości,‎ ‎wyróżniać‎ ‎go‎ ‎i‎ ‎z‎ ‎pewnem uznaniem‎ ‎traktować‎ ‎jego‎ ‎etykietalność.‎ ‎Śmiała‎ ‎się‎ ‎tylko z‎ ‎niego‎ ‎szlachta,‎ ‎a‎ ‎był‎ ‎dla‎ ‎niej‎ ‎rzeczywiście‎ ‎tylko‎ ‎śmiesznym,‎ ‎gdyż,‎ ‎co‎ ‎było‎ ‎w‎ ‎nim‎ ‎prawdziwie‎ ‎wyższego,‎ ‎t.‎ ‎j.‎ ‎pewna‎ ‎uczoność,‎ ‎tego‎ ‎nie‎ ‎umiała‎ ‎ocenić."

"Józef‎ ‎Aleksander‎ ‎Jabłonowski‎ ‎urządził‎ ‎sobie‎ ‎w‎ ‎Lachowcach‎ ‎wspaniałą‎ ‎rezydencyę;‎ ‎oprócz‎ ‎niej‎ ‎były‎ ‎rezydencye‎ ‎w‎ ‎Tychomlu,‎ ‎gdzie‎ ‎mieszkała‎ ‎do‎ ‎śmierci‎ ‎jego‎ ‎matka (t‎ ‎1754),‎ ‎w‎ ‎Jabłonowie‎ ‎nad‎ ‎Niemnem,‎ ‎w‎ ‎Zawałowie,‎ ‎wreszcie‎ ‎w‎ ‎Czarnolesiu,‎ ‎dawnem‎ ‎dziedzictwie‎ ‎Jana‎ ‎Kochanowskiego.‎ ‎Czarnolas‎ ‎został‎ ‎kupiony‎ ‎przez‎ ‎Jabłonowskiego w‎ ‎r.‎ ‎1761."

"Dobra‎ ‎to‎ ‎wszak że‎ ‎była‎ ‎kobieta,‎ ‎a‎ ‎tak‎ ‎potulna,‎ ‎że‎ ‎się‎ ‎nigdy‎ ‎nie‎ ‎odzywała wobec‎ ‎małżonka,‎ ‎chyba‎ ‎ją‎ ‎sam‎ ‎o‎ ‎co‎ ‎zapytał,‎ ‎i‎ ‎bez‎ ‎szemrania‎ ‎wypełniała‎ ‎jego‎ ‎najdziwaczniejsze‎ ‎rozkazy.‎"

Cytaty z:
(Starczewski, Eugeniusz "Możnowładztwo polskie na tle dziejów. 2. A, Czasy saskie")

Piotr-246 · Gość

Adam Mickiewicz docenił Jabłonowskiego jako obrońcę historyczności Lecha i Czecha:

"Tradycya miejscowa mówi o Lechach i Czechach jako przychodniach z dalekiego Wschodu, z nad morza Kaspijskiego. Kronikarze zebrali ją i powtórzyli; ale krytyka późniejsza zadała jej fałsz. Niemcy szczególniej nastawali na prawdziwość starożytnych podań polskich i czeskich. Boleśnie to było przywykłym wierzyć w początkowe dzieje swego narodu, i jeden Polak dawnego kroju, książe Jabłonowski, dowiedziawszy się, że Szlótzer zabiera się uczoną rozprawą zniszczyć Lecha, oharował znaczną sumę na okup tego króla; z czasem wszakże sami historycy słowiańscy uznali powszechnie dzieje bajeczne za zmyślone i bezzasadne. Dopiero świeżo odkryte świadectwa znowu zmieniają stan rzeczy."
(Adama Mickiewicza Rzecz o literaturze słowiańskiej wykładana w Kolegjum Francuzkiem. R. 1, (1840-1841), Lekcya VIII 22 stycznia 1841 r.)

Piotr-246 · Gość

Deutsche Welle
dw . com

pisało 28 maja 2011 o Jabłonowskim kilka ważnych myśli:

"Determinacja polskiego księcia, który poszukiwał dowodów na istnienie Lecha, Czecha i Rusa, dała początek powstaniu w Lipsku Societas Jablonoviana, najstarszego polsko-niemieckiego towarzystwa naukowego."

"Nasuwa się tylko pytanie, dlaczego polski książe nie zrealizował swoich celów w Polsce? Potomek znanego polskiego rodu, owszem podjął we własnym kraju próby tworzenia towarzystw naukowych na wzór działających już w Europie Akademie Francaise, której był członkiem, czy Royal Society w Londynie. Zaczął od Warszawy po czym udał się do Gdańska. Lecz w Gdańsku jego przedsięwzięcie się też nie powiodło. Jabłonowski zainicjował tam rozpisywanie konkursów naukowych. Dominowały w nich za jego życia pytania szczególnie dotyczące genezy państwa polskiego. Uczestnicy gdańskiego konkursu mieli za zadanie dostarczenia dowodu na istnienie legendarnych postaci Lecha, Czecha i Rusa. W konkursie udział wziął też August Ludwig Schlözer. W pracy, której gdańscy uczeni przyznali pierwszą nagrodę, nie konsultując tego z jej fundatorem, niemiecki historyk napisał, że trzej bracia są postaciami wymyślonymi, i że nie ma żadnych dowodów na ich istnienie. Książe „obruszył się, wycofał pieniądze, które przekazał na nagrodę i obrażony opuścił Polskę udając się do Lipska", gdzie wreszcie zrealizował swój cel."

Piotr-246 · Gość

Czyli w 1771 roku August Ludwig Schlözer pisał komentarz o Lechu w książce Jabłonowskiego (Augusti Ludovici Schloezeri de Lecho commentatio) i zaraz potem poróżnił się z Jabłonowskim, który przeniósł się do Lipska w 1774 roku.

tagi: Schlözer