www.odkrywaniehistorii.fora.pl

Piotr-246 · Gość

Zarejestrowani i zalogowani użytkownicy mogą poprawiać swoje posty. Ja nie stosuję logowania, dlatego nie mogę poprawić tego nawiasu kwadratowego, który omyłkowo wpisałem powyżej.

-----------------------------------------------------------------------------

Dalsza analiza tekstów:

Piotr-246 cytuje Krasickiego:

Piotr-246 · Gość

Biblioteki chyba zawsze miały problem z ludźmi, którzy pożyczają i nie oddają książki. Oznacza to, że kronika mogła trafić do polskich domów czy dworów, bez intencji jej ukrywania czy zniszczenia. Ważna jest lokalizacja bibliotek, bo kto z biblioteki korzysta, raczej mieszka dość blisko.

Liczba egzemplarzy jest zastanawiająca, ale skoro była cytowana przez historyka z Gdańska, można założyć, że było tych egzemplarzy kilka.

Czytałem, że pierwodruk Konstytucji 3 Maja był wykonany w 3-4 egzemplarzach.

Piotr-246 · Gość

Jest cały szereg zagadnień, które trzeba przemyśleć odnośnie sposobu dystrybucji książek po ich wydrukowaniu.

Wydaje się, że biblioteki dawnych lat zamawiały wszystko co drukowane, o ile liczba egzemplarzy na to pozwalała.

Ale skoro kroniki Nakorsza Warmisza nie ma w spisach, trzeba zastanowić się nad tym, czy takie spisy w ogóle były powszechnie prowadzone.

Nie robimy spisu, jeśli nie pożyczamy książek na wynos. Pozwalamy korzystać na miejscu, jak w czytelni. Czy każdy dwór i dworek miał spis? Trudno powiedzieć.

Piotr-246 · Gość

Prowadzenie rzetelnego spisu książek wydaje się sprawą charakteru gospodarza miejsca, lecz zależy także od innych czynników.

Na przykład parafia - prowadzenie ogólnodostępnej biblioteki nie wydaje mi się obowiązkiem księdza proboszcza. W każdym razie nie słyszałem o takim obowiązku. W takim wypadku jest to dobrą wolą księdza, jeśli prowadzi bibliotekę parafialną. Bardzo stare książki z ostrożności nie są pożyczane, stąd może ich w ogóle nie być w spisie. Mają swoją szafkę lub półkę i po prostu są.

Jeśli ktoś prowadzi spis, to zaczyna od priorytetów, uznanych przez siebie. Spodziewa się, co będzie często pożyczane, co rzadko.

Kiedyś pożyczaliśmy książki w naszym rodzinnym domu, ale nie mieliśmy spisu książek, lecz karty osób, które pożyczają i było tych kart sporo. To wystarczy, aby książki nie ginęły. Szukanie danej książki wymaga jednak przejrzenia 20-30 kart osobowych.

Piotr-246 · Gość

Piotr-246 napisał:

Piotr-246 · Gość

W 1851 roku pisano o druku książek w nakładzie nawet do 10 tysięcy egzemplarzy:

"Przyjąwszy,‎ ‎że‎ ‎się‎ ‎bić‎ ‎będzie‎ ‎5000‎ ‎egzemplarzy,‎ ‎koszta‎ ‎jednego‎ ‎arkusza‎ ‎będą‎ ‎następujące: honorarium‎ ‎autorowi‎ ‎100‎ ‎złtp. druk‎ ‎50‎ ‎„ papier‎ ‎100‎ ‎„ oprawa‎ ‎rachując‎ ‎5‎ ‎arkuszy‎ ‎na‎ ‎książkę, a‎ ‎6‎ ‎groszy‎ ‎polskich‎ ‎od‎ ‎oprawy‎ ‎200‎ ‎,, ogółem‎ ‎...‎ ‎450‎ ‎złtp. Niech‎ ‎od‎ ‎5000‎ ‎egzemplarzy‎ ‎odchodzi‎ ‎V‎5‎ ‎rabatu‎ ‎dla księgarzy,‎ ‎wypadnie‎ ‎4000‎ ‎egzemplarzy‎ ‎na‎ ‎zwrót‎ ‎wydatku, a‎ ‎zatem‎ ‎arkusz‎ ‎mało‎ ‎co‎ ‎więcej‎ ‎nad‎ ‎3‎ ‎grosze‎ ‎polskie, czyli‎ ‎pięcioarkuszowa‎ ‎książka‎ ‎za‎ ‎3‎ ‎srebrniki.‎ ‎Gdyby‎ ‎zaś nakład‎ ‎wyniósł‎ ‎na‎ ‎10,000‎ ‎egzemplarzy,‎ ‎byłoby‎ ‎na‎ ‎każdym arkuszu‎ ‎100‎ ‎złotych‎ ‎w‎ ‎zysku,‎ ‎a‎ ‎zatem‎ ‎na‎ ‎książce‎ ‎pięcioarkuszowej‎ ‎500‎ ‎złtp.‎"
(Libelt, Karol Fryderyk "Pisma różne", 1851 r.)

Piotr-246 · Gość

Nie wiem czy zostało to jasno określone, czy w bibliotece Załuskich był druk czy tylko przetłumaczony rękopis. Wydaje się, że była to jednak książka drukowana.

Skoro "dostała się do Załuskiego, który ią za skarb poczytywał", jak pisał Lukasz Gołębiowski, trudno aby nie była wydana drukiem.

Nie tyle trafiła do Załuskiego, co trafiła do wielu miejsc. Załuski chciał mieć bibliotekę nowoczesną, a zbiór książek dobrze skatalogowany, dlatego u niego zachował się zapis o istnieniu kroniki w jego zbiorach.

Piotr-246 · Gość

"Załuski, w dziele Programma litterarium, 1732, Warszawa, i w tłómaczeniu tego pisma łacińskiem przez Schultza 1743, ciekawy tego rodzaju podał opis kroniki Nakorsa - Warmisza: nie mam w tej chwili oryginału polskiego tego Programma litterarium, wypisałem tu jednak ten opis podług tłómaczenia Schultza (p. 27):,, Nakorsa Warmisza najdawniejsza chronika o początku narodu polskiego, id est: Nacorsi Varmisii antiquissimum chronicon de origine gentis Polonae et de primis omnium ducibus Sarmaticis id est Pollachi, et successorum, qui post illum summam rei tenebant, rebus gestis, dedicatum Visimiro principi Polonico, quod duodecim Palatini ipsi succedentes interdixerunt, et alii post reginam Wendam imperantes comburi jusserunt. Hujus chronici apographum Woynarus Walkostynus, cujus arma Leonis caput cum viveret, in monumento sepulchrali, quod ex lateribus coctis trans Gnesuam, filio suo Zublino justa persolvens, erexerat, clam asservandam curavit. Septingentis et septuaginta circiter post annis, hoc est anno 1574, sub rege Henrico Gallo, hoc scriptum, in corio seu cortice exaratum, agrarii reperuerunt in isto monumento ad Gnesnam posito, idque Simoni Kościelecki tradiderunt, qui cum illos characteres non intelligeret, perferendum curavit ad Christophorum Prossowiecki, petens, ut profecturus Cracoviam secum eos asportaret, si quis forte ibidem esset ex peregrinis Cracoviam demigrare solitis, qui illud manuscriptum legere et intelligere posset. Ille vero ubi neminem reperisset, remisit illud ad Kościelecium deditque ei consilium, ut se cum isto chronico conferret ad Samuelem Zborowski, qui tum in Transylvania apud Stephanum Battoreum erat. Is usus est opera interpretum doctissimorum, quos Battoreus tum palatinus fovit, maxime vero Suliastae et Garini qui illud chronicon in latinam linguam transtulerunt, et multis aliis linguis; nam Poloni artis scribendi imperiti, experegrinis terris scribas conduxerant, quorum quisque lingua sua et charactere res gestas ducum Polonorum chartae mandarunt, prout eas aut legerant, aut audierant. Nulla hujus chronici pars corrupta erat, praeter res gestas Lithvanorum, quae a pluvia et tineis blattisque aliquod vitium conceperunt. Quod vero usque ad annum 700 historia ejus contexta esset, Zborovius usque ad Miecislaum ex chronico Jannicii Maiolani et ab illo usque ad regem Henricum ex variis authoribus eandem continuavit et ex latina lingua polonice convertit. Post mortem Samuelis, forte in manus Davidis Zborovii istud manuscriptum pervenit. Quia id anno 1680 dono dederat Adamo Choymicki quod perlectum dignis extulit laudibus. Deinde Alexander Tęczyński postea rev. Alexander Suchodolski dominicanus, primam partem sibi donatam ab Alberto Ciechanowski professore academiae Cracoviensis an. 1682, alteram vero post sex menses, et tertiam elapso uno anno, Cracoviac in taberna venditam accepit, et describendam curavit. Autographon vero commodavit Nicolao Ważyński, qui cum illud reddere nollet, Suchodolski protestatus est contra eum in castro Luceoriensi 1701, 27 januarii. Paulo post ubi Ważyński diem obiit supremum, ipsum autographon interiit, hoc tantum apographo relicto."

("Biblioteka warszawska" - Tom 4 - Strona 369, 1843 rok)

Tutaj zauważamy nazwisko tłumacza z 1743 roku: Schultz.

Piotr-246 · Gość

"Według Karola Estreichera, twórcy „Bibliografii Polskiej” do starodruków zalicza się książki wydane w latach 1501–1800. Szacuje się, że na terenie Polski wydano 73 tys. tytułów starodruków."
(Wikipedia, hasło: Starodruk)

Piotr-246 · Gość

Przy takiej ilości starodruków potrzeba zastanowić się nad ekonomią poszukiwań.

Poszukiwania mogą nie przynieść efektów, jeśli będą chaotyczne, jeśli jedni szukają w tym samym miejscu co inni, lub popełniają te same błędy co inni.

Jeśli np. Lelewel pisał o kronice abp Prokosza to skąd o niej wiedział, lub kto potem odnosił się do jego wypowiedzi? Kreślimy w ten sposób linię:

Prokosz - ......... - Lelewel - odniesienia

Podobna linię nakreślimy odnośnie pism ks. Dębołęckiego, który czerpał z różnych źródeł, a samego ks. Dębołęckiego czytał Diamentowski:

źródła - ks. Dębołęcki - Diamentowski

Piotr-246 · Gość

Skoro Lelewel zmarł w Paryżu, jego myśl o Prokoszu mogła dotrzeć również tam. Zaznaczamy na linii Paryż z pytajnikiem:

abp Prokosz - ......... - Lelewel - odniesienia - Paryż (?)

Okazuje się, że w rosyjskiej Wikipedii pojawił się artykuł o kronice Prokosza, dlatego zapisałbym to tak:

abp Prokosz - ......... - Lelewel - odniesienia - Paryż (?)
abp Prokosz - ( ru . wikipedia . org ) Хроника_Прокоша

W ten sposób budujemy schemat dla poszukiwań zagranicznych.

Piotr-246 · Gość

Inna metoda poszukiwań polega na użyciu losowania.
Wymaga to stworzenia listy nazwisk osób, które cokolwiek o Lehii pisały, wraz z krótkimi notatkami, o jakie treści chodzi.

Samo losowanie polegałoby na wylosowaniu dwóch pierwszych liter nazwiska:

AA
AB
AC
(...)

BA - Baszko, data kroniki 1257 A.D.
BE - Berossos, IV wiek p.n.e, o Sarmacji
BI - Bielski Marcin, ur. 1495
Bielowski, August, ur. 1806
(...)

CA
CB
(...)

DA
DĘ - ks. Dębołęcki, Wojciech ur. ok 1575
DŁ - Długosz Jan, 1415, o Lechu, Kraku, Wandzie
DZ - Dzierzwa, data kroniki: 1300 A.D.
(...)

EA
EB
(...)

FA
FB
(...)

GA
GB
(...)

HA
HB
(...)

IA
IB
(...)

JA - Janicki, Klemens, ur. 1516
JB
(...)

KA - Kadłubek, Wincenty, ur ok. 1150 r.
KB
KL - Kleczewski, Stanisław Dominik, ur 1714
KR - Kromer, Marcin, ur 1512

(...)

LA
LE - Lelewel, Joachim, ur 1786

MA
MB
MI - Mickiewicz, Adam, ur 1798, o Lechitach
Miechowita, Maciej, ur 1457
(...)

NA - Naruszewicz, Adam, ur 1733
NB
NE - Nestor, 1050 r. (o Polanach)

(...)

OA
OB
(...)

PA
PR - abp Prokosz, data kroniki, 936
(...)

RA
RB
(...)

SA - Sarnicki, Stanisław, ur 1532
ST - Stalmach, Paweł, ur 1824, o Słowianiach
Stryjkowski, Maciej, ur 1547
(...)

Piotr-246 · Gość

Do tego zdania trzeba wracać:

------------------------------------------------------------------------------------------------------

"Kronikę Nakorsza Warmisza odnajdzie praktykujący katolik."
(Słowa Pana Jezusa przekazane przez proroka Cypriana Polaka w Orędziu z dnia 12 lipca 2019 roku)

------------------------------------------------------------------------------------------------------

Parafie posiadające zbiory nie pójdą na współpracę z osobami niewierzącymi. Trudno sobie wyobrazić, że praca w takim archiwum jest krótkotrwała. Trudno powiedzieć, czy dana parafia z własnej inicjatywy uporządkuje, zeskanuje swoje zbiory. Raczej jest to wykonalne w przypadku poważnego projektu.

Jeśli pisałem o sztucznej inteligencji, która pomoże szukać zaginionych kronik, to jest to pomysł poważny. Nawet wypada, aby używać takich narzędzi w celach poważnych w przeciwieństwie do tego, czym obecnie jest zastosowanie sztucznej inteligencji. Tworzy się fałszywe zdjęcia, filmy, nie tylko dla rozrywki.

Sztuczna inteligencja jest talentem, nie danym dla zakłamywania rzeczywistości.

Piotr-246 · Gość

Ułożyłem listę najstarszych parafii w Polsce. Lista nie jest pełna, nawet daleko do tego.

Lista została ułożona w celu losowania, dlatego numeracja i kolejność alfabetyczna nie ma większego znaczenia.

1.Koziegłówki
2.Kłobuck
3.Czeladź św. Stanisława Biskupa
4.Chruszczobród
5.Wojkowice Kościelne

6.Chocznia
7.Kraków-Zwierzyniec
8.Mikluszowice
9.Rabka-Zdrój
10.Książnice Wielkie

11.Słaboszów
12.Wadowice
13.Krzeszowice
14.Wieliczka
15.Żegocina

16.Sieciechowice
17.Więcławice
18.Świętomarz
19.Daleszyce
20.Końskie

21.Kije
22.Bejsce
23.Opatowiec
24.Kunów
25.Złotniki

26.Chroberz
27.Pińczów
28.Płock św. Bartłomieja
29.Ostrów Mazowiecka
30.Ciemniewko

31.Andrzejewo
32.Staroźreby
33.Bogate
34.Radom św. Jan Chrzciciel
35.Zawidz

36.Brwilno
37.Gostynin
38.Warka
39.Proboszczewice
40.Płock-Trzepowo

41.Łęczyca
42.Marzenim
43.Zadzim
44.Błaszki
45.Charlupia Wielka

46.Wieluń
47.Wielgomłyny
48.Poddębice
49.Inowłódz
50.Lipce Reymontowskie

51.Złaków Kościelny
52.Brzeziny
53.Krzemienica
54.Łomża
55.Grabowo

56.Poryte
57.Topczewo
58.Puszcza Solska
59.Okrzeja
60.Tomaszów Lubelski

61.Boby
62.Janów Podlaski
63.Opole Lubelskie
64.Końskowola
65.Kolbuszowa

66.Borowa
67.Przecław
68.Cmolas
69.Szamotuły
70.Witkowo

71.Murowana Goślina
72.Domachowo
73.Bukowiec Górny
74.Poznań św. Marcina
75.Środa Wielkopolska

76.Nieszawa
77.Sarnowo
78.Brodnica św. Katarzyny
79.Bydgoszcz (Fara)
80.Żukowo

81.Mechowo
82.Piaseczno
83.Wejherowo
84.Brusy
85.Gdańsk Oliwa św. Jakub

Piotr-246 · Gość

Nacorsus Warmisius

Wersja imienia wystepuje w:

Iosephi Alexandri de Vindis Prvssiis [...] Iablonowski [...] Lechi et Czechi adversvs scriptor. recentissimvm vindiciae, pars I et II
Jabłonowski, Józef Aleksander
str 8